Vrlo često možemo čuti nekoga kako se hvali time da je poliglota. Međutim, ako znamo ko je, odnosno šta je poliglota, biće nam vrlo brzo jasno da je u pitanju zapravo najčešće bilingvalna osoba, jer usmenu i komunikaciju pisanim putem ostvaruje na dva jezika.
Neretko se može desiti da konkretna osoba može da komunicira čak i na tri jezika, a u tom slučaju se radi o takozvanoj trilingvalnoj osobi.
U principu se pojam poliglota, a koji je skovan od dve grčke reči i polu, u značenju mnogo i glosa, u značenju jezik, vezuje za osobe koje mogu da komuniciraju i usmeno i pisano na više od tri jezika.
Naravno da sve to podrazumeva da se radi o pojedincu, koji izuzev na svom maternjem jeziku, može sa drugima pisanim ili usmenim putem da komunicira na barem još tri jezika. Uopšteno rečeno, to podrazumeva da on komunikaciju na minimum još tri strana jezika može da ima u obe varojante, to jest da nesmetano može sa izvornim govornicima tih jezika i da razgovara i da komunicira u pisanoj formi.
Upravo iz tog razloga smo i naveli da se često mešaju pojmovi poliglota, odnosno bilingvalna i trilingvalna osoba.
Dakle, u skladu sa vrlo precizno određenom definicijom ovog pojma, poliglotom se smatra isključivo ona osoba koja osim svog maternjeg jezika govori i piše više od tri strana jezika, odnosno koja sa njegovim izvornim govornicima ostvaruje potpuno nesmetanu komunikaciju.
A zanimljivo je pomenuti i to da od nedavno, tačnije od 2003. godine u upotrebi postoji zvanično i novi pojam vezan za poznavanje većeg broja jezik. U pitanju je odrednica hiperpoliglotizam, koji je u upotrebu uveo Ričard Hadson, poznati lingvista. Ovim pojmom se definiše upravo ona osoba, koja bez ikakvih smetnji može da govori i piše više od šest stranih jezika, te da u obe varijante komunicira sa izvornim govornicima svih tih jezika i to bez bilo kakvih poteškoća.
Upravo zato što je precizno određeno važećom definicijom koliko tačno jezika koristi nesmetano osoba, koja se karakteriše kao poliglota, treba obratiti pažnju na adekvatno korišćenje ovog pojma.
